Al tijdens haar stage wist Ilse dat ze op haar plek zat op de medische oncologieafdeling D2VA van het UMCG. ‘Je leert patiënten goed kennen, je bent er vaak langdurig bij in een zware periode.’ Ook Carlijn voelde zich er snel thuis: ‘Ik verzorgde een jonge vrouw langere tijd. Toen ze naar huis mocht, gaf ze iedere verpleegkundige een persoonlijk kaartje. Dat raakte me, ik was blij dat ik iets voor haar kon betekenen.’
Ilse en Carlijn werkten al op de afdeling, maar wilden zich verder specialiseren. Dat deden ze via de EPA-methodiek: een leerroute waarin je leert door te doen. EPA staat voor Entrustable Professional Activities: dat zijn deeltaken uit het vak waarbij je ter plekke op de werkvloer laat zien wat je kunt. Denk aan het toedienen van chemotherapie of het begeleiden van patiënten in de stervensfase.
‘Voorheen leerden studenten vooral uit boeken en door toetsen te maken,’ legt praktijkopleider Monique Huizing uit. Zij begeleidde Ilse en Carlijn tijdens hun opleiding. ‘Nu draait het om leren in de praktijk. Je reflecteert op wat je doet, krijgt directe feedback van collega’s en past theorie meteen toe.’
De oncologie-specialisatie bestaat uit vijf EPA’s: diagnostiek, behandeling, palliatieve zorg, stervensfase en nazorg. Huizing: ‘Als begeleider zie je meteen hoe iemand zorg verleent. Niet alleen of iemand een handeling uitvoert, maar ook of ze begrijpen waarom ze iets doen. Zowel medisch als menselijk.’
'Als begeleider zie je meteen hoe iemand zorg verleent. Begrijpen ze ook waarom ze iets doen?'
‘Om de EPA’s te halen, moest je zelf alles organiseren,’ vertelt Carlijn. ‘Per EPA kregen we vier differentiatiedagen, die je zelf mocht invullen. Bijvoorbeeld om te studeren, met een specialist mee te lopen of een andere afdeling te bezoeken. Als je niks plant, gebeurt er ook niks.’
Ilse vult aan: ‘Zo ben ik een dag naar de kinderoncologie in Utrecht geweest. Dat was zo leerzaam! Tijdens die dag viel me op hoe ze dezelfde behandelingen op een kindvriendelijke manier toepasten. Infusen en pleisters werden bijvoorbeeld versierd met gekleurde tape of stickers. Dat maakte de zorg minder klinisch en vrolijker. Zoiets simpels zou ook bij volwassenen ook een groot verschil kunnen maken, vooral als ze lang in het ziekenhuis moeten blijven. Daar denk ik nu wel over na.’
Naast leren in de praktijk kregen ze ook gastlessen van specialisten, zoals oncologen. Zij gaven hen meer inzicht in medische achtergronden en behandelkeuzes. Carlijn: ‘Door de opleiding ga je dieper op de gehele behandeling in en begrijp je sommige keuzes beter. Hierdoor weet je beter wat er speelt en dat neem je weer mee in je eigen zorg.’
De begeleiding vraagt wel iets van het team, erkent Monique: ‘Verpleegkundigen in opleiding vallen deels uit de reguliere bezetting, en begeleiding kost tijd. Maar je krijgt er veel voor terug. Gemotiveerde collega’s die echt begrijpen wat goede zorg in de praktijk betekent. Dat kun je niet leren door te stampen voor een toets.’
'Ik kan de patiënt nu meer uitleg geven, dat geeft vertrouwen.'
Die groei merken Ilse en Carlijn ook zelf. Ilse: ‘Ik geef patiënten nu meer uitleg en voel me zekerder. De patiënt weet daardoor ook beter waar die aan toe is. Dat geeft vertrouwen.'
Beiden willen voorlopig niet weg van hun afdeling. ‘Je bouwt hier echt iets op met patiënten. Dat blijft bijzonder. We hebben een geweldig team en we kunnen echt op elkaar bouwen. Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin’, zegt Carlijn.
In het UMCG kom je veel verschillende mensen in opleiding tegen. We zijn dan ook een plek waar onderwijs gegeven en ontwikkeld wordt. In de rubriek Geleerd kun je meelopen met de mensen, het onderwijs en de opleidingen. Elke acht weken opnieuw.
